สิ่งที่ฉันจะพิมพ์ต่อจากนี้ เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นได้กับทุกคน...เรื่องของความรัก หญิงสาวช่างเพ้อฝันคนหนึ่ง เธอสูงไม่ถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ขาใหญ่ เเถมยังผิวคล้ำ รูปร่างตรงกันข้ามกับสเปคชายไทย เธอแอบชอบคนที่เคยทำกิจกรรมร่วมกันคนหนึ่ง เเทททูอาจจะมีรักเเรกพบ แต่สำหรับเธอ ที่ไม่ได้มองคนด้วยรูปลักษณ์ภายนอก ไม่มีคำว่ารักเเรกพบในพจนานุกรมของเธอ เเต่มีคำว่าผูกพันเกิดขึ้น ไม่รู้หรอกว่า ความสัมพันธ์นั้นเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที เธอก็ชอบเขาไปแล้ว ถ้อยคำเพียงไม่กี่คำที่ส่งผ่านบทสนทนาตัวหนังสือ ก็ทำให้เธอเก็บไปยิ้มได้ทั้งวัน พวกเขาคุยกัน โดยมากเธอเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน แค่มีจุดสามจุด บ่งบอกว่าเขากำลังพิมพ์ตอบข้อความของเธออยู่ แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว การสนทนาเป็นไปได้ด้วยดี บางครั้งมีรับส่งกันอย่างเข้าขา แต่บางครั้งเขาก็จะงงๆหน่อย เพราะคำที่เธอส่งมานั้น มีความหมายแฝงบ้าง เป็นศัพท์ที่เขาไม่ค่อยได้ใช้ในวิชาชีพนัก กลับกัน เธอเองก็ต้องทำตัวเหมือนพจนานุกรม แปลเเละเดาคำศัพท์แปลกๆ ที่มีวรรณยุกต์แตกต่างจากที่เธอเคยใช้บ้าง พิมพ์ผิดๆถูกบ้าง พักหลังมานี้ ที่เธอจงใจพิมพ์ตกๆหล...