To thy star

เชื่อว่าคนทุกคนย่อมมีความฝันเป็นของตัวเอง ผมเองก็มีครับ มีหลากหลายความฝันเช่นเดียวกัน แต่ความฝันก็จะเป็นเพียงความฝัน ถ้าเรา...ไม่ลงมือทำมันให้เป็นจริง เหมือนกระดาษแผ่นหนึ่ง ที่คุณหวัง หวัง..ให้มีภาพสวยๆ ปรากฏลงบนหน้ากระดาษนั้น หวัง..ให้มีข้อความดีๆ ขีดเขียนเอาไว้ และหวัง..ให้กระดาษแผ่นนั้น มีค่าขึ้นมา แล้วจะทำยังไงล่ะ... คำถามเริ่มผุดขึ้นมาเหมือนดอกเห็ด ความสับสนนานาเริ่มประดังประเดเข้ามาในสมอง เมื่อความฝันเข้าครอบงำจิตใจ มีอยู่วิธีหนึ่ง ที่ดี และไม่ก่อความเสียหายภายหลัง ลองหาหมึกที่ซ่อนอยู่ในตัวคุณสิ หยิบมันขึ้นมา แล้วจุ่มมันลงในกระดาษเปล่าใบนั้น แต่งแต้มกระดาษที่ว่างเปล่า ให้มีค่าขึ้น หมึกของคุณนั้น สีของมันอาจไม่ได้สวย ใช่...มันเป็นเพียงแค่หมึกสีดำ “ทว่า...หมึกสีดำนี้ล่ะ ทำความฝันที่ว่างเปล่าของคนหลายคน ให้กลายเป็นความฝันสีทองมานักต่อนักแล้ว” ค้นหาหมึกสีดำในตัวของคุณ แล้วมาแต่งแต้มความฝันที่ว่างเปล่ากันเถอะครับ Inspired by Ink 

ในโลกโลกาภิวัตน์ เต็มไปด้วยเชื้อโรคร้าย ที่กำลังแพร่ระบาดเข้าสู่คนในทุกชนชั้น โรคระบาดตัวนี้มีชื่อว่า “โรควัตถุนิยม” ซึ่งเป็นค่านิยมเดิมๆ เช่นการมีมือถือ การแต่งแฟชั่นตามยุคตามสมัย ถ้าไม่ทำ อาจถูกคนส่วนใหญ่มองว่าเชย ไม่มีใครยอมรับเข้าสังคม หรือร้ายแรงขนาดไล่ออกจากกลุ่ม ตัวผมเองก็เป็นอีกคน ที่ไม่ตกอยู่ในสังคมวัตถุนิยม ผมแต่งตัวไม่ตามเทรนด์ แต่ผมก็ยังมีเพื่อน ผมใช้มือถือราคาไม่แพง แต่ผมก็ยังอยู่ในสังคมใหญ่ๆได้โดยที่ไม่มีใครดูถูก “จำเป็นด้วยหรือครับ การที่คุณจะมีเพื่อนสักคน แต่ต้องแลกมากับเงินทองมากมาย.....โดยไม่จำเป็น” “มือถือ” “เสื้อผ้าดีๆ” ฯลฯ ทั้งหมดทั้งมวลนี้เป็นเพียงสิ่งของนอกกาย จับต้องได้ ประเมินค่าทางเงินได้ แต่ประเมินค่าทางจิตใจไม่ได้ เป็นสิ่งที่ทำให้คุณอยู่กับสังคมชั้นสูงได้ แต่ไม่ได้กำหนดว่าพวกเขาจะรักคุณด้วยความจริงใจ วัตถุนิยมแลกกับการยอมรับได้ แต่ไม่สามารถแลกความจริงใจได้ ความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง แต่ยังไม่เป็นที่ยอมรับ ความจริงของคนที่เข้าสู่วงการวัตถุนิยมที่ว่า เข้าไปแล้ว ไม่สามารถออกได้ หรือการที่จะออกมานั้น มันยาก เป็นความจริงครับ ! เมื่อคน...

แน่ยิ่งกว่าแน่ ว่าในชีวิตหนึ่งๆ มีเรื่องให้เจ็บปวดหัวใจมากมาย ทั้งประสบการณ์ที่ไม่ดี ความหลังวัยเยาว์ อะไรต่อมิอะไรหลายๆอย่าง ทางสายแห่งความเจ็บปวดนี้ มีให้เลือกเดินอยู่สองทางคือ ทางแรก ถือให้ความเลวร้ายที่เกิดขึ้นเป็นเสมือนบทเรียน แล้วเก็บข้อผิดพลาดนั้นมาใช้ ไม่ให้เราพบเจอกับมันอีก ทางที่สอง เก็บความเจ็บปวดนั้นไว้ แล้วให้มันทำร้ายเราอยู่ร่ำไป คงไม่มีใครที่อยากจะเลือกทางที่สอง แต่น่าแปลก คนส่วนใหญ่ กลับเลือกทางเดินที่สองไป อย่างไม่รู้ตัว ! ผมเป็นคนหนึ่ง ที่มีความคิดแตกต่างจากคนอื่น ผมสร้างทางเดินขึ้นมาใหม่ เป็นทางเดินของผมเอง ที่ผมไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครตามมาได้ ทางเดินแห่งความทรงจำ ทางเดินสีขาว ที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่รอบๆข้างก็ได้เก็บรวบรวมความผิดพลาดในชีวิตของผมไว้ ผมเก็บมันไว้อย่างเป็นระเบียบ “เวลาไหนที่ผมทุกข์ จะได้รู้ว่า ณ จุดจุดหนึ่ง ผมเคยทุกข์มามากกว่านี้แล้ว” เห็นไหมล่ะ? บางทีการมีความทุกข์ ก็ไม่ได้เป็นตัวกำหนดว่า ชีวิตของเราจะเลวร้ายเสมอไป ลองหันหน้าเข้าหาความทุกข์ แล้วปรับความเข้าใจกับมัน และ “การยอมรับความทุกข์นั้น จะทำให้คุณรู้สึกสบายใจมาก...

คุณเคยเห็นน้ำตาของนางฟ้าหรือไม่ ? ผมตอบได้เลยว่า...ผมไม่เคยเห็นน้ำตาของนางฟ้า แม้แต่ครั้งเดียว  “เคยมีคนบอกว่า ใครได้เป็นเจ้าของน้ำตาเพียงหนึ่งหยดของนางฟ้า ก็จะสามารถขอพรวิเศษได้ถึงสามข้อ” จริงหรือ ? แล้วมันเป็นไปได้หรือเปล่าล่ะ? การที่คนเราอยากได้อะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ ก็เป็นอีกหนึ่งข้อเสียของเราอีกนั่นละครับ ถ้าไม่ได้ ก็จะเป็นทุกข์ แต่ถ้าได้ ก็จะทำให้ความโลภพุ่งทะยานสูงขึ้นไปอีก “ความโลภของมนุษย์นี่ละ คือบ่อเกิดของน้ำตานางฟ้า บ่อเกิดของความอยากได้ที่ไม่มีวันสิ้นสุด และไม่มีวันเป็นไปได้” ถ้าน้ำตานางฟ้า ต้องแลกมากับน้ำตาของคนรัก หรือกับคนอื่นๆ ที่ไม่ได้รู้เรื่องราวกับคุณด้วยเลย คุณยังอยากได้น้ำตานางฟ้าอยู่หรือเปล่า?  Inspired by Angel

สิ่งที่อยู่รอบตัวเราคืออะไร อากาศ ฝุ่นละออง หรือเชื้อโรค? มันจะเป็นอะไร ขึ้นอยู่กับความคิดของตัวเองทั้งนั้น มายามีตัวตนหรือไม่ ? ไม่มีใครสามารถหาตัวตนที่แท้จริงของมายาได้ แม้แต่เงา "น่าแปลก ! ที่มายาไม่มีตัวตน แต่เธอสามารถทำร้ายผู้บริสุทธิ์ได้มากมาย เพียงแค่การกระทำบางอย่างของเธอ" ใคร ที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเรา อาจไม่ใช่คนที่ดีอย่างที่เราเห็น ความดีของเขาอาจเป็นภาพลวงตา ลวงหลอกให้เราหลงเชื่อ พอไม่มีประโยชน์ก็จากไป จงอย่าเชื่อสิ่งสวยงามที่อยู่รอบกาย บางที สิ่งนั้นก็คือยาพิษดีดีนั่นเอง ในโลกปัจจุบัน ไม่เพียงแค่คนอื่นเท่านั้น ที่พยายามสร้างภาพลวงตาให้เรา ตัวเราเองนี่แหละ คือนักสร้างภาพชั้นยอด ที่มักสร้างภาพมายาให้กับตัวเองว่า เราไม่ผิด เราไม่เป็นอะไร ทั้งที่แท้จริงแล้ว มันเป็นการหนีจากโลกแห่งความเป็นจริง สิ่งที่ได้รับจากการหนีโลกเเห่งความเป็นจริง คงหนีไม่พ้นจากความทุกข์ ความเจ็บปวด เเละความสูญเสีย “คนเรามักไม่รู้ข้อผิดพลาดของตัวเอง และชอบนักที่จะสร้างภาพมายาในใจเสมอ” Inspired by Maya

ผีเสื้อ เป็นสัตว์ปีกที่สวยงาม มันบินได้เพราะปีก และปีกของมันก็ถูกแต่งแต้มไปด้วยลวดลายต่างๆ บ้างก็เป็นลายสีสันสวยงาม บ้างก็เป็นเพียงสีขาวดำเอาไว้หลอกตาศัตรู “ ปีกของผีเสื้อสำคัญที่สุด ขาดปีก มันก็บินไม่ได้ แล้วคนเราล่ะ....อะไรสำคัญที่สุด ” สิ่งที่เราใฝ่ฝันมาว่าชั่วชีวิตหนึ่ง อยากได้ อยากมี อยากเป็น เราขาดมันได้หรือไม่ ถ้าเราขาดมันได้ แล้วอะไรล่ะ ที่เราลืมไปแล้ว ว่ามันคือสิ่งที่เราไม่ต้องไขว่คว้า ยามที่เราท้อ เราพ่ายแพ้ หมดหวังในชีวิต มันก็อยู่กับเราตลอดเวลา เพียงแต่รอเวลาที่จะถูกใช้เพียงเท่านั้น คำตอบอยู่ไม่ไกลตัวเรานี่เอง  “ปล่อยวาง... คำคำเดียวที่ทำให้โลกของเราสดใสขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ คำที่ผีเสื้อปีกหักจะพูดกับตัวเองได้ในวันที่แพ้ จนถึงวันนั้น แม้มันไม่มีปีก มันก็จะไม่เสียใจ” เพียงแค่เราปล่อยวาง สิ่งที่ผิดพลาดไปวันนั้น สิ่งที่เป็นบาดแผล ตอกย้ำหัวใจของเรา ก็จะค่อยๆหายไป ผีเสื้อปีกหัก ก็จะโบยบินไปในโลกของตัวเอง อย่างไม่ต้องเป็นทุกข์อีกต่อไป Inspired by  Butterfly

บางที คนบางคนบนโลกใบนี้ หรืออาจเป็นคนหลายคน ที่เป็นพวกไม่ยอมฟังเสียงหัวใจของตัวเอง การกระทำของคนเราแบ่งออกได้เป็นสองอย่าง การกระทำที่มาจากจิตใต้สำนึก และ การกระทำที่มาจากเสียงเรียกร้องจากหัวใจ เคยบ้างไหม? ที่คุณจะยอมทำตามหัวใจเรียกร้อง มากกว่าจะยึดติดกับเหตุผลนานาประการ ที่บางทีอาจไม่มีความหมายอะไรเลย ผลของการกระทำนั้น ถ้ามันออกมาไม่ดี ไม่ได้ตามที่คาดหวังไว้ว่า เราทำอย่างนี้ ? มันควรจะได้กำไร ก็ไม่สามารถที่จะโทษตัวเองได้ เพราะว่าตัวคุณเองนั่นแหละ ที่เป็นคนกำหนดผลของมัน หากเราเริ่มทำอะไรสักอย่าง แล้วใช้ผลประโยชน์เป็นตัวตัดสิน เป็นตัวบงการงานนั้นๆ ความสุขจะไม่เกิดขึ้นเลย บางที คุณอาจทำร้ายใครบางคนโดยไม่รู้ตัว ใครบางคนที่เอาหัวใจของเขาเป็นที่ตั้ง แล้วโดนคุณทำลายด้วยผลประโยชน์บ้าบอ ใช่ ! คนเราควรคำนึงถึงผลประโยชน์บ้าง แต่ก็ไม่มีนักปราชญ์คนใดในโลก สอนให้เราเป็นคนโลภจนทำร้ายคนรอบข้าง ได้กำไรแล้วยังไงล่ะ มันสู้กับการที่ต้องแลกมาด้วยน้ำตาของผู้คนไหม คุณ...จะเลือกอะไร ระหว่าง "ทำตามเสียงของหัวใจ" ...