พับดาว

สิ่งที่ฉันจะพิมพ์ต่อจากนี้ เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นได้กับทุกคน...เรื่องของความรัก

หญิงสาวช่างเพ้อฝันคนหนึ่ง เธอสูงไม่ถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ขาใหญ่ เเถมยังผิวคล้ำ รูปร่างตรงกันข้ามกับสเปคชายไทย เธอแอบชอบคนที่เคยทำกิจกรรมร่วมกันคนหนึ่ง เเทททูอาจจะมีรักเเรกพบ แต่สำหรับเธอ ที่ไม่ได้มองคนด้วยรูปลักษณ์ภายนอก ไม่มีคำว่ารักเเรกพบในพจนานุกรมของเธอ เเต่มีคำว่าผูกพันเกิดขึ้น

ไม่รู้หรอกว่า ความสัมพันธ์นั้นเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ รู้ตัวอีกที เธอก็ชอบเขาไปแล้ว

ถ้อยคำเพียงไม่กี่คำที่ส่งผ่านบทสนทนาตัวหนังสือ ก็ทำให้เธอเก็บไปยิ้มได้ทั้งวัน พวกเขาคุยกัน โดยมากเธอเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน แค่มีจุดสามจุด บ่งบอกว่าเขากำลังพิมพ์ตอบข้อความของเธออยู่ แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว  

การสนทนาเป็นไปได้ด้วยดี บางครั้งมีรับส่งกันอย่างเข้าขา แต่บางครั้งเขาก็จะงงๆหน่อย เพราะคำที่เธอส่งมานั้น มีความหมายแฝงบ้าง เป็นศัพท์ที่เขาไม่ค่อยได้ใช้ในวิชาชีพนัก กลับกัน เธอเองก็ต้องทำตัวเหมือนพจนานุกรม แปลเเละเดาคำศัพท์แปลกๆ ที่มีวรรณยุกต์แตกต่างจากที่เธอเคยใช้บ้าง พิมพ์ผิดๆถูกบ้าง พักหลังมานี้ ที่เธอจงใจพิมพ์ตกๆหล่นๆ คงได้รับอิทธิพลมาจากเขา 

การสนทนาไม่ได้จบในวันเดียว เธอและเขาต่อบทสนทนาให้ยาวขึ้นไปอีก คั่นด้วยสติ๊กเกอร์บ้าง หายไปบ้าง เวลาไม่ตรงกัน เธอตอบ เขานอน เขาตอบ เธอนอน เป็นวัฏจักรเช่นนี้วนไปเรื่อย จนกระทั่ง 'ความเคยชิน' เดินทางเข้ามา

เธอไม่รู้หรอกว่า สิ่งนี้ จะทำให้เธอยึดติดกับเขามากขึ้น เข้าข้างตัวเอง คาดหวังการตอบรับ และอื่นๆอีกมาก ที่ตอนเริ่มความสัมพันธ์เธอไม่ได้นึกถึง 

ความเคยชิน ทำให้เธอมองข้ามหลายสิ่ง เธอไม่รู้ ว่าเขาคิดอะไรตอนที่ส่งสติกเกอร์ลายกวนประสาทมา เธอยิ้ม ยิ้มเพราะสมองนึกถึงรอยยิ้มกวนประสาทของเขา เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคิดกับเธอในฐานะอะไร เธอไม่รู้ ที่เขาให้เธอช่วยเหลือบางเรื่องนั้น เป็นเพราะเขาเชื่อใจเธอ หรือแค่อยากใช้เธอ เธอไม่รู้ ว่าที่จริงแล้ว เขามีใครอยู่ในใจแล้วหรือไม่ 

ถึงจะไม่ชัดเจน เธอก็ยอมรับ และอยู่กับมัน เวลาเจอหน้ากัน ทักทายกัน ดูเหมือนปกติ แต่ข้างในสั่นไหว เวลาที่ทำงานด้วยกัน หยอกล้อกัน กวนประสาทกัน เธอคิดไปไกล 

เธอชอบ เวลาที่เขายิ้มให้เธอ แม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มฉันท์เพื่อน

เธอชอบ ให้เขาแกล้งเธอ เป็นสิ่งธรรมดาสามัญที่จะดึงดูดเขาให้อยู่กับเธอได้บ้าง

เธอชอบ เวลาเขาเป็นตัวเอง ไม่ว่าจะเงียบ หรือกวน เขาก็ยังเป็นเขา

เธอชอบ ที่เขาให้เธอช่วยทำบางอย่าง อย่างน้อย เขาก็นึกถึงเธอ

เธอเขิน ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้

เมื่อเธอเขิน เธอเลยไม่ยอมมองหน้าเขา แต่เธอเป็นนักเนียน เธอชอบหาช่องว่างให้ได้อยู่ใกล้เขา ได้ร่วมวงสนทนา ได้กินอาหารร่วมกัน เเม้ว่าเธอจะไม่มองหน้าเขา ได้ยินเสียงก็ยังดี

ครั้งเเรกที่เธอได้ไปเที่ยวด้วยกันกับเขา เธอตื่นเต้นมาก ไม่รู้ทำไมการเลือกเสื้อผ้าก่อนออกจากบ้านจึงใช้เวลานานกว่าทุกวัน ไปเที่ยวกับเขา สนุก เเละน่าตื่นเต้น เธอสังเกต เรียนรู้ และจดจำ สิ่งที่เขาชอบกิน ท่าทางของเขาที่มีต่อสิ่งต่างๆ ฟังดูน่ากลัว เเต่บอกไปแล้วว่าเธอเป็นนักเนียน เนียนมากด้วย 

บ่อยครั้งเธอรู้สึกว่าเวลาที่อยู่กับเขาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน การที่เธอเเละเขาจะได้พบกันก็ไม่ง่าย ต้องจากกันอีกแล้ว ตอนที่อยู่ด้วยกัน หากเธอทำอย่างนั้นน่าจะดี อย่างโน้นน่าจะดี ทำได้เเต่คิด หลังจากเเยกย้ายกันเเล้ว 

นานเข้า บทสนทนาเริ่มว่างเปล่า เธอไม่รู้จะหาเรื่องคุยอะไร เพลง หรือความชอบอื่นๆ เธอไม่รู้เลย 

ว่างเปล่า 

แม้ว่างานเเละหนังสือกำลังจะทับตัวเธออยู่รอมร่อ แต่เธอไม่มีสมาธิเลย รู้ตัวเอง แต่เผลอทีไร หน้าเขาก็ลอยขึ้นมาทุกที แล้วเธอก็ไปนั่งอ่านแชทที่คุยกัน รำลึกความหลัง ย้ำให้สมองไม่เลิกคิดถึงเขา 

เธอเคยคิดอยู่หลายต่อหลายครั้ง ว่าจะบอกเขาไปตรงๆ ว่าเธอรู้สึกอย่างไร เธอชอบความชัดเจนอยู่เเล้ว 

แต่มันก็ดูเห็นแก่ตัวนะ ถ้าเธอแค่ทำเพื่อความสบายใจของตัวเอง แล้วเขาอึดอัด เธอยังจะสามารถคุยเล่นกับเขาได้อีกหรือ ไหนจะงานที่จะต้องร่วมกันทำอีก ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี ถ้ามันชะงักเพราะเธอล่ะ เธอรับผิดชอบไหวหรือ 

ไม่!

เธอไม่มีความสามารถมากพอจะจัดการกับความรู้สึกที่อ่อนไหวของคนหรอก เธอหวังว่าเวลาจะช่วยเธอได้ 

conversation deleted 

เธอตัดสินใจอย่างรวดเร็ว คิดว่าทางออก คือการลบทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้คิดถึงเขา ไม่รู้ว่าได้ผลหรือไม่ แต่มันก็เกิดขึ้น 

แม้ว่าบทสนทนาจะถูกลบไปแล้ว เพลงที่เคยส่งถึงกัน คำปลงตกของเขาที่อ่านเเล้วตลก ยังแจ่มชัด และมีประโยคหนึ่ง เขาส่งมาให้เธอ เป็นประโยคสั้นๆ 

'อย่าเสียใจไปเลย

ให้เขาเสียใจคนเดียวพอ'

พอไหม ที่จะทำให้เธอคิดเข้าข้างตัวเองอย่างสุดขีด

พอไหม ที่เธอจะยิ้ม ทุกครั้งที่อ่านมัน 

ไม่พอหรอก อีกสำนึกหนึ่งเเย้ง แค่ข้อความสั้นๆ ที่ถูกส่งผ่านตัวหนังสือ

เขาชอบดาว 

เธอชอบเขา

เธอพับดาว

ทำได้เพียงพับดาวกระดาษใส่โหลแก้วเก็บเอาไว้เท่านั้น ไม่มีวันที่ดาวกระดาษจะส่องสว่างบนท้องฟ้า เพราะเธอจะเก็บมันเอาไว้ในใจ...อย่างดี